Güney Los Angeles’taki ilk Afrika kilisesinin dışında, bir avuç genç duygularını dile getiriyordu.. içlerinden birinin omzunda küçük bir çocuk vardı.. ve bağırmaya başladı
“Yeni Nesil! Şimdi size söylemek isterim ki… Eğer bu Afrikalı çocuk ben öldüğümde düzgün bir geleceğe erişecekse.. Beni ölü sayın!” Tarih 92 Nisan’ı gösteriyordu ve LA mecaz ve gerçek anlamıyla yanıyordu, siyasi ve sosyal açıdan aktif kilise içerisinde bu söz oldukça ajite bir kalabalığa yol açtı..
Bir yıl evvel, Rodney King otoyolun biraz yanında dört polis memuru tarafından vahşice dövüldü. Dayak başka bir vatandaş tarafından kaydedildi ve bu video on yıllar boyunca polis şiddetinin en büyük görsellerinden biri haline geldi. Video görüntülerinde bile açıkça görünmesine karşın, dört memur aşırı güç kullanımından suçlu bulunmadı… Los Angeles, milyonlarca dolarlık maddi zararla sona eren, “6 Gün İsyanı” ile karşılaştı, 2.000 kişi yaralandı ve 63 kişi öldü.
Bu
isyanın ortasında, efsanevi LA Hip-Hop radyosu KDAY’de stajyer olan Matthew McDaniels,
kararı takiben olanları filme kaydetmek amacıyla kamerasını yanına aldı ve
çekmeye başladı, McDaniels’ın görüntüleri nesiller boyunca polis vahşeti ile
uğraşan Compton, California gibi bölgelerde dahi ses buldu ve daha sonraları
tüm zamanların en iyi hip-hop albümlerinden birine ilham oldu.
McDaniel’ın
gerilla belgeseli “Birth Of Nation 4-29-92” aynı zamanda Dre’nin Chronic
albümünün “Little Ghetto Boy” ve “The Day Niggaz Took Over” parçalarında da
intro olarak kullanılan parçalara sahip oldu. 15 Aralık 92’de yayınlanan The
Chronic, Güney Kaliforniya’daki şehirdeki siyah hayatın tüm açlığını, öfkesini,
paranoyasını daha önce hiç duyulmamış güçlü bir ses ve duygu ile ortaya
çıkardı.
“Chronic”
Snoop Doggy Dogg’u ve G-Funk’ı ana akıma tanıtmasıyla ünlüdür, ayn zamanda Dre’nin
tarzındaki ciddi lirikler ve karanlık hayal kırıklıklarını gösterir, ancak
hepsinden öte The Chronic hip-hop tarihindeki en iyi protest müzik örneklerine
sahipti.
Chronic’ten
bugünün protesto marşlarını yaratan Kendrick Lamar’a uzanan doğrusal bir yol
var, 87 doğumlu olan Kendrick, McDaniels’ın belgeselinde o omuzda duran çocuk
olabailirdi. Ki burada Kendrick’in sadece Chronic’ten beslendiğini söylemek
bence doğru olmaz, zira Kendrick direkt olarak o Ghetto sokaklarda oynayan “Küçük
Ghetto Çocuğu”ydu (Little Ghetto Boy)
Ek
olarak, Dre, Snoop, Daz, Kurupt, The D.O.C, RBX, The Lady of Rage ve diğer
katılımcıların her biri, polis şiddeti ve LA’deki yüksek suç oranını protesto
etmiyorlardı, aynı zamanda 92’de Hip-Hop’u yöneten, sarmış olan sesi protesto
ediyorlardı.
Albümü çevreleyen canlı enstrümanlar, Parlamento-Funkadelic
sample’ları, yüksek perdeden synth’ler ve melodik tempoları ile Chronic dönemin
tüm hiphop sounduyla ters bir yönde duruyordu. “Nuthin but a G Thang”, “Dre Day”,
“Let Me Ride” gibi şarkılar Hip-Hop tarihinin akışını değiştiren hit
şarkılardı. Albüm ertesi yıl Hip-Hop tarihi için büyük işler yapacak olan Snoop
için de bir yıldız olarak doğmasının ilk adımıydı.
Dre
işin sonunda sadece yeni bir Sound yaratmadı, aynı zamanda yeni bir
jenerasyonun da ilham kaynağı oldu. Chronic her gün yeni bir travma ve zorlukla
karşılaşanlar için sesi yükseltti, 2017 yılında polisler hala genç siyahi erkek
ve kadınlara şiddet uyguluyor ve günümüzde bile hepsinin peşine düşemiyoruz,
ancak Hip-Hop bu insanlara konuşmaları için yeni bir dil vermeye çabalıyor, “YG
ve Nipsey Hussle’ın “Fuck Donald Trump”ı ve daha önce bahsettiğimiz gibi Kendrick
Lamar ve onun “Alright”ı The Chronic’in soyundan geliyorlar. Bahsedilen bu
adaletsizlik için atılmış ilk taşlardan biri, The Chronic’e ait.
//consequenceofsound.com’daki “The Chronic: How the LA Riots Inspired Dr. Dre’s Hip-Hop Classic” yazısının çevirisidir